بگوکه وقت خداحافظیپسر خوبی بودممثل آدم آهنیِ A.I.
منبعِ نور رو که بغل کنمتاریکی همه جا رو می گیره
نفوذِ نور در تاریکی تاریکی در منمن در ...
نور، از لذت پسیو بودن هیچ نمی دونهآی دلم می سوزه براش
می شه نپرسن چه جوریه؟بعد از اینهمه وقت کنارِ هم، هنوز نمی دونم چشاش چه رنگیه
سفر، راه، خسته گیخونه ی خالیاینترنت هم که نداریبگیر بخواب دیگه
عذابیه؛وقتی به گداییِ سرپایینی به جلو زُل می زنی.صفاییه؛وقتی تو مسیر بادِ خنکِ صبح خودتو ول می کنی.
در رو قفل می کنی، که کسی پیش ما نیادپرده رو می ندازی، که کسی ما رو نبینهچیزی نمی گی، که کسی ما رو نشناسهاتاق رو تاریک می کنی، که چی؟
- پخ کنم بترسی؟: چی؟- پخ کنم می ترسی؟: پخ کنن می ترسیم!- بیا پخ می کنن نترسیم.: چه کاریه؟! پخ می کنن که بترسیم دیگه.
